Stebelski Adam (1894–1969), archiwista, historyk, dyrektor Archiwum Głównego Akt Dawnych w Warszawie, profesor Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk.

Ur. 10 VII w Kutnie, był synem Kazimierza Mariana (1863–1940), architekta, w r. 1907 fundatora i współorganizatora biblioteki ludowej w Łodzi, oraz Marii Julii ze Skowrońskich (zm. 1952). Miał siostrę Marię Reginę Begale i brata Henryka Zbigniewa (1904–1979), który podczas studiów w l. 1922–8 na Wydz. Prawa i Nauk Politycznych (od r. akad. 1925/6 Wydz. Prawa) Uniw. Warsz. należał do korporacji akademickiej «weletów», następnie był pracownikiem konsulatu polskiego w Lipsku, a w l. 1929–32 praktykantem w MSZ w Warszawie; do r. 1940 pełnił funkcję attaché handlowego ambasady polskiej w Paryżu, po agresji Niemiec na Francję służył w WP w Wielkiej Brytanii i współredagował tam od r. 1941 „Dziennik Żołnierza”, w l. 1942–3 był konsulem polskim w Bombaju (Indie), do r. 1945 pierwszym sekretarzem i kierownikiem wydz. konsularnego przy poselstwie RP w Meksyku, a następnie pozostał tamże, i był w l. 1956–7 sekretarzem generalnym Komitetu Skarbu Narodowego w Meksyku.

W l. 1904–7 uczył się S. w szkole elementarnej we Włocławku, potem w Szkole Handlowej Zgromadzenia Kupców M. Łodzi. Po r. 1908 kierował łódzką komórką tajnej organizacji polskiej młodzieży szkół średnich «Pet», następnie został członkiem koła samokształceniowego Związku Stowarzyszeń i Grup Polskiej Młodzieży Niepodległościowej «Zarzewie» i wstąpił do powstałej w r. 1911 drużyny skautowskiej. Dn. 26 VI 1913 ukończył szkołę i zamierzając studiować historię przystąpił w r.n. do humanistycznej matury w Sierpuchowie koło Moskwy, ale nie udało mu się jej zdać. Wrócił do Łodzi, gdzie zastał go wybuch pierwszej wojny światowej i okupacja niemiecka. Dn. 16 XI 1915 podjął studia na Wydz. Matematyczno-Przyrodniczym Uniw. Warsz.; przerwał je 4 III r.n. i zaangażował się w POW. Wg Tadeusza Katelbacha, podczas strajku warszawskich studentów, w maju 1917, został wybrany do Komitetu Wykonawczego Konferencji Ogólno-Akademickiej jako reprezentant «Zarzewia». Na naradzie Komitetu, 21 V t.r., postulował przejęcie przez władze polskie administracji szkolnictwa wyższego na terenach okupowanych przez Niemców. Od listopada t.r. studiował na Wydz. Prawa i Nauk Państwowych (od semestru letniego r. akad. 1917/18 Wydz. Prawa i Nauk Politycznych) Uniw. Warsz. Uczęszczał na seminaria Zygmunta Cybichowskiego i Józefa Siemieńskiego, przy którym został młodszym asystentem. Aby zarobić na utrzymanie, pracował w l. 1917–18 jako nauczyciel historii w męskim gimnazjum w Turku i w szkole powszechnej w Warszawie. W lutym 1918 został przyjęty do koła braterskiego Związku Młodzieży Polskiej «Zet».

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w listopadzie 1918, zaciągnął się S. do Legii Akademickiej tworzącej 36. pp WP i wziął udział w walkach polsko-ukraińskich, m.in. o Lwów; w maju 1919 został ranny w bitwie pod Bóbrką koło Lwowa. Wycofany ze służby liniowej, objął kierownictwo okręgu brzeskiego Tow. Straży Kresowej (TSK), zabezpieczającego dzieła sztuki na wschodnich terenach Rzpltej. W czerwcu 1921 został zdemobilizowany w stopniu plutonowego i wznowił studia prawnicze na Uniw. Warsz.; za służbę wojskową otrzymał Krzyż Walecznych. Od t.r. należał do Związku Obrony Kresów Zachodnich (od r. 1934 Polski Związek Zachodni). W l. 1921–2 pełnił funkcję sekretarza TSK; w tym czasie był także zastępcą sekretarza Polskiego Tow. Prawniczego. Dn. 22 XII 1922 uzyskał na Uniw. Warsz. magisterium prawa na podstawie pracy napisanej pod kierunkiem Siemieńskiego Położenie Żydów w Polsce wedle laudów sejmikowych wiszeńskich.

Dzięki Siemieńskiemu, dyrektorowi AGAD, rozpoczął S. w r. 1923 pracę w tej instytucji jako asystent archiwalny. W ciągu szesnastu lat samodzielnie uporządkował oraz sporządził inwentarze i skorowidze dla wielu zespołów AGAD, m.in. akt sądowych Nuncjatury Papieskiej w Polsce z l. 1578–1794, akt pruskich władz centralnych i partykularnych z l. 1795–1806 oraz akt sądów polskich. W r. 1923 został członkiem Tow. Miłośników Historii w Warszawie (TMH) i jednocześnie przez jeden semestr studiował historię na Wydz. Filozoficznym Uniw. Warsz. W r. 1924 przebywał dwa miesiące na kuracji w Jugosławii, w dn. 14–15 X 1925 w Genewie uczestniczył w Kongresie Mniejszości Narodowych Europy, z którego opublikował sprawozdanie w „Sprawach Narodowościowych” (R. 1: 1927 nr 1). Należał do Związku Patriotycznego współtworzącego po przewrocie majowym 1926 r. Związek Naprawy Rzeczypospolitej (ZNR), a następnie zasiadał w Komisji Konstytucyjnej ZNR przygotowującej poprawki do konstytucji marcowej. W r. 1928 awansował w AGAD na starszego archiwistę. Od t.r. należał do Zjednoczenia Pracy Wsi i Miast. W l. 1928–31 opublikował artykuły o historii regionów łódzkiego i świętokrzyskiego w „Roczniku Oddziału Łódzkiego Polskiego Towarzystwa Historycznego”, „Roczniku Łódzkim” i „Pamiętniku Świętokrzyskim”. Recenzje i prace popularnonaukowe zamieszczał w „Przełomie” oraz „Wiedzy i Życiu”. Był w Zarządzie Inst. Badań Spraw Narodowościowych (IBSN), a kwestie Polonii i mniejszości narodowych przedstawił w artykułach publikowanych w jego organie „Sprawach Narodowościowych” oraz „Zarzewiu”. Współorganizował zjazd założycielski Związku Polaków z Zagranicy (od r. 1934 Światowy Związek Polaków z Zagranicy «Światpol»), na którym wygłosił referat Konsolidacja skupień polskich zagranicą („Pamiętnik I Zjazdu Polaków z Zagranicy, 14–21 lipiec 1929”, W.–P.–Kr. 1930), a w r. 1937 został wybrany do Rady Programowej Związku. Od r. 1930 wykładał na kursach archiwalnych organizowanych przez AGAD. Na V Powszechnym Zjeździe Historyków Polskich wraz z Aleksym Bachulskim zaproponował nową klasyfikację akt (Sprawa zabezpieczenia i inwentaryzacji archiwów nowoczesnych, w: „Pamiętnik V Powszechnego Zjazdu Historyków Polskich w Warszawie 28 listopada do 4 grudnia 1930 r.”, Lw. 1931 I). Na łamach „Drogi” opowiedział się za zmianami ustroju nauki polskiej (W sprawie organizacji życia naukowego, R. 11: 1932 nr 6) oraz opublikował wspomnienie pośmiertne o Oswaldzie Balzerze (R. 12: 1933 nr 2) i relację z VII Międzynarodowego Kongresu Nauk Historycznych, który odbywał się 21–28 VIII 1933 w Warszawie (R. 13: 1934 nr 1). Badania nad historią Łodzi uwieńczył publikacją Teksty źródłowe do dziejów Łodzi 1332–1820 (Ł. 1934). Jako członek Zarządu Głównego (od r. 1930) Stow. Uczestników Ruchu Niepodległościowego «Zarzewie» współorganizował w r. 1934 obchody 25-lecia ruchu zarzewiackiego i na zjeździe jubileuszowym wygłosił referat Zarzewie wobec sprawy niepodległości („Zarzewie. Jednodniówka z okazji Zjazdu w 25 lecie „Zarzewia”, polskich drużyn strzeleckich i skautingu”, W. 1934). Podczas VI Powszechnego Zjazdu Historyków Polskich w Wilnie, 17–20 IX 1935, zabrał głos w dyskusji nad referatami Stanisława Kutrzeby i Jana Adamusa o związkach prawno-państwowych Polski i Litwy od XIV do XVI w. W dn. 28–29 XI 1936 uczestniczył w Zjeździe Uczestników Ruchu Niepodległościowego Związku Młodzieży Polskiej «Zet» w Warszawie. Od stycznia t.r. kierował Seminarium Narodowościowym IBSN dla słuchaczy wyższych uczelni, a w l. 1937–9 był sekretarzem redakcji i redaktorem odpowiedzialnym, wydawanej przez Polski Związek Zachodni, „Strażnicy Zachodniej”; publikował w tym piśmie artykuły o położeniu mniejszości polskiej w hitlerowskich Niemczech. W r. 1937 wstąpił do Obozu Zjednoczenia Narodowego (OZN). Od t.r., wspólnie z Zygmuntem Lorentzem, prowadził kursy archiwalne przy łódzkim oddziale PTH. W r. 1938 awansował w AGAD na kustosza, a w kwietniu t.r. został wybrany do Rady Naczelnej OZN. Po objęciu przez Siemieńskiego katedry historii prawa polskiego na Wydz. Prawa UJ, wiosną 1939, został S. p.o. dyrektorem AGAD.

Po wkroczeniu Niemców do Warszawy, we wrześniu 1939, został S. odsunięty od kierowania AGAD, faktycznie jednak nadal nim zarządzał. Dzięki znajomości języka niemieckiego uczestniczył w rozmowach z okupacyjnymi władzami archiwalnymi (Archivamt), dotyczących ochrony zasobu AGAD oraz rejestrował wywożone przez nie akta. Współpracował z Delegaturą Rządu na Kraj. Gdy w r. 1943 Niemcy znaleźli skład amunicji w kamienicy, w której mieszkał, był przez pięć tygodni więziony na Pawiaku. Po wybuchu powstania warszawskiego, 1 VIII 1944, organizował akcję ratowniczą gmachów AGAD przy ul. Długiej 24 i Arch. Skarbowego przy ul. Podwale 15. Mimo bohaterskiej postawy straży przeciwpożarowej, złożonej z archiwistów, wiele akt spłonęło, zniszczeniu uległy też przygotowywana rozprawa doktorska S-ego O władzy wielkoksiążęcej na Litwie do Unii Lubelskiej oraz maszynopisy prac Diariusz legacji Rafała Leszczyńskiego do Porty Otomańskiej w r. 1700 i Komisje porządkowo-cywilno-wojskowe. Po upadku powstania z podwarszawskiego Pruszkowa kierował wywozem ocalałego zasobu archiwalnego z Warszawy do klasztoru Paulinów na Jasnej Górze w Częstochowie. W styczniu 1945 zamieszkał w podwarszawskim Wilanowie, gdzie przez krótki okres opiekował się tamtejszym archiwum Potockich i Branickich.

Dn. 22 I 1945, na wniosek naczelnika Wydz. Archiwów Państw. Witolda Suchodolskiego, otrzymał S. z Min. Oświaty Rządu Tymczasowego polecenie restytuowania AGAD. Po powrocie do zrujnowanej Warszawy, 1 II t.r., uruchomił AGAD w niezniszczonym Forcie Sokolnickiego na Żoliborzu (jesienią przeniesione do ocalałej części Zamku Królewskiego w Warszawie, biblioteki Stanisława Augusta i Pałacu pod Blachą). Dn. 12 IV otrzymał nominację na jego p.o. dyrektora. Na tym stanowisku przejmował i opracowywał archiwa podworskie. Od t.r. prowadził zajęcia z archiwistyki na Uniw. Łódz. i organizował w AGAD praktyki studenckie. Wykorzystując sporządzone w czasie okupacji spisy wywiezionych przez Niemców archiwaliów, w artykule Czego archiwa polskie żądają od Niemiec i Austrii („Przegl. Hist.” T. 36: 1946) domagał się ich rewindykacji. Dn. 17 III 1947 jako przedstawiciel Polskiej Misji Wojskowej w stopniu majora, wyjechał do Grasleben i Bad Salzdetfurth w brytyjskiej strefie okupacyjnej Niemiec, gdzie doprowadził do odzyskania przez Polskę akt mieszczących się w dziewiętnastu wagonach kolejowych, wywiezionych przez okupanta niemieckiego z Bydgoszczy, Gdańska, Krakowa, Poznania, Torunia i Warszawy. Od t.r. był skarbnikiem PTH, a w l. 1950–4 także jego wiceprezesem. Wielokrotnie omawiał stan współczesnej polskiej archiwistyki, m.in. na łamach „Przeglądu Historycznego” (Archiwa warszawskie po wojnie, T. 37: 1947) oraz podczas VII Powszechnego Zjazdu Historyków Polskich (Podstawa archiwalna historiografii polskiej po r. 1945, w: Pamiętnik VII Powszechnego Zjazdu Historyków Polskich we Wrocławiu, 19–22 września 1948, W. 1948 II z. 1). W styczniu 1949 ponownie wyjechał do zachodnich stref okupacyjnych Niemiec, ale tym razem nie udało mu się rewindykować archiwaliów. Po powrocie uzyskał na Uniw. Warsz. stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie opublikowanej przed wojną rozprawy Przeszłość administracyjna ziem województwa łódzkiego („Roczn. Oddz. Łódz. Pol. Tow. Hist.” [T. 1]: 1928). Dn. 22 VII 1949 został dyrektorem AGAD. T.r. zorganizował w Warszawie wystawę „Przeszłość Warszawy w dokumencie”. W l. 1949–53 przewodniczył Zarządowi Głównemu Związku Bibliotekarzy i Archiwistów Polskich. W r. 1951 zaprzestał zajęć z archiwistyki na Uniw. Łódz., podjął natomiast wykłady z archiwistyki i historii ustroju administracji na specjalizacji archiwalnej Uniw. Warsz. Podczas Pierwszego Kongresu Nauki Polskiej w Warszawie (29 VI – 2 VII 1951) postulował powołanie przy szkołach wyższych zakładów archiwoznawstwa, a na konferencji w Otwocku (28 XII 1951 – 12 I 1952) referował Rolę tzw. demokracji szlacheckiej i ekspansji Polski na wschód w XVI i XVII w. („Pierwsza Konferencja Metodologiczna Historyków Polskich. Przemówienia. Referaty. Dyskusja”, W. 1953 I). W podwójnym tomie „Archeionu” (T. 19/20: 1951), który mógł zastępować podręcznik archiwistyki, opublikował prace Porządkowanie akt i Rękopis archiwalny i biblioteczny. W l. 1952–6 pełnił funkcję prezesa TMH, a w l. 1956–9 jego wiceprezesa. Od r. 1953 był sekretarzem Prezydium Rady Archiwalnej Naczelnej Dyrekcji Archiwów Państw. (NDAP) i redaktorem naczelnym kilku tomów „Tek Archiwalnych” (T. 1–3: 1953–4, T. 5: 1957, T. 7: 1961, T. 9: 1964); należał też do komitetu redakcyjnego „Archeionu”.

Dn. 15 XII 1953 został S. zmuszony do rezygnacji ze stanowiska dyrektora AGAD; wówczas dyrektor IH PAN Tadeusz Manteuffel powierzył mu zorganizowanie i kierowanie Zakł. Archiwoznawstwa IH PAN. S. prowadził badania nad kancelariami XIX i XX w., od r. 1954 uczestniczył także w pracach Zakł. Wydawnictw Źródłowych IH PAN, kierowanego przez Stanisława Arnolda. Ogłosił t.r. wspomnienie pośmiertne o Siemieńskim („Roczn. Tow. Nauk. Warsz.” R. 31–8: 1938–1945). W r. 1954 zaprzestał wykładów na Uniw. Warsz., a 20 XII t.r. Centralna Komisja Kwalifikacyjna dla Pracowników Nauki przyznała mu tytuł profesora nadzwycz.; niebawem został też członkiem Rady Naukowej IH PAN. W r. 1955 podczas III Archiwalnej Konferencji Metodycznej, wygłosił referat Sumariusz jako naukowa pomoc ewidencyjna w archiwum; problem ten omówił szerzej w „Archeionie” (T. 24: 1955, T. 27: 1957). Redagował pierwszy tom wydawnictwa „Straty archiwów i bibliotek warszawskich w zakresie rękopiśmiennych źródeł historycznych” (W. 1957), w którym sam zamieścił 13 artykułów dotyczących AGAD. W l. 1956–9 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Wydawnictw Źródłowych IH PAN. W l. 1957–62 wykładał historię archiwistyki na Wydz. Historycznym Wojskowej Akad. Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego w Warszawie. Od r. 1958 był przewodniczącym Kolegium Wydawców Publikacji IH PAN, a w l. 1958–68 przewodniczył także Centralnej Komisji Metodycznej NDAP. W r. 1958 przeprowadził kwerendę w archiwach w Dreźnie, a podczas VIII Powszechnego Zjazdu Historyków Polskich wygłosił referat Zagadnienia kancelaryjnej i terytorialnej przynależności akt („VIII Powszechny Zjazd Historyków Polskich w Krakowie 14–17 września 1958. Referaty i Dyskusje”, W. 1960 IX). W redagowanej przez siebie „Księdze pamiątkowej 150-lecia Archiwum Głównego Akt Dawnych w Warszawie” (W. 1958) opublikował artykuł Archiwum Główne Akt Dawnych za dyrekcji Teodora Wierzbowskiego 1897–1919. Kiedy w r. 1959 przekształcono Zakł. Archiwoznawstwa i Zakł. Wydawnictw Źródłowych IH PAN w samodzielne pracownie edytorskie, S. objął kierownictwo Pracowni Edytorskiej Źródeł Nowożytnych; funkcję tę sprawował do przejścia na emeryturę w r. 1964. W r. 1960 odwiedził brata, Henryka, w Meksyku. W tomie ósmym PSB zamieścił biogram Stanisława Antoniego Gronikowskiego. Opierając się na własnych wspomnieniach opublikował Losy archiwów polskich w latach wojny 1939–1945 („Roczn. Warsz.” T. 4: 1963, osobno w jęz. angielskim The Fate of Polish Archives during World War II, W. 1964). W ostatnich latach życia pracował nad publikacją najstarszej księgi miejskiej Łodzi. Zmarł 6 VII 1969 w Warszawie, został pochowany (9 VII) w grobowcu rodzinnym na cmentarzu przy ul. Cmentarnej w Łodzi. Był odznaczony m.in. Medalem Dziesięciolecia (1928), Krzyżem Niepodległości (1933), Złotym Krzyżem Zasługi (1935), Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę (1938), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1946), Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1956) oraz Złotą Odznaką M. Warszawy.

W małżeństwie zawartym w r. 1925 z Hanną Paprocką (1898–1933), pracownicą Warszawskiego Tow. Ubezpieczeniowego, siostrą Stanisława Paprockiego (zob.), miał S. syna Kazimierza, który zginął w r. 1944 w powstaniu warszawskim. Po raz drugi ożenił się w r. 1953 z Haliną Laskowską 1.v. Jabłońską (zm. 1990), archiwistką, która z pierwszego małżeństwa miała dzieci, Teresę i Bolesława.

Portret S-ego w AGAD; – Bibliogr. Warszawy, II; Biogramy uczonych pol., cz. 1 z. 3; Łódzka bibliografia regionalna 1945–1970, Oprac. W. Frontczakowa, W. Frontczak, Ł. 1976; Marczyński M., Żmuda R., Bibliografia łódzkiej produkcji wydawniczej 1918–1939, Ł. 1986; Materiały do bibliografii dziejów emigracji oraz skupisk polonijnych w Ameryce Północnej i Południowej w XIX i XX wieku, Red. I. Paczyńska, A. Pilch, Kr. 1979; Słownik biograficzny archiwistów polskich 1918–1984, W.–Ł. 1988 I; Śródka A., Uczeni Polscy XIX–XX stulecia, W. 1998 IV (fot.); – Chmielewski Z., Polska myśl archiwalna w XIX i XX wieku, W.–Szczecin 1994; 25 lat „Zarzewia”. Księga obchodu dwudziestopięciolecia 1909–1934 wydana przez Stowarzyszenie Uczestników Ruchu Niepodległościowego „Zarzewie”, Oprac. I. Płażewski, W. 1936 s. 79, 83, 135; Działalność Instytutu Badań Spraw Narodowościowych 1921–1936, W. 1936 s. 5, 8, 23, 36; Dziesięciolecie działalności Instytutu Badań Spraw Narodowościowych 1922–1932, W. 1932 s. 5, 8, 25; Katelbach T., Strajk akademicki Warszawa 1917, W. 1938; Karwasińska J., Archiwum Główne Akt Dawnych w latach 1920–1939, w: Księga pamiątkowa 150-lecia Archiwum Akt Dawnych w Warszawie, W. 1958 s. 120–1 (fot.), s. 130, 137, 142; Nodzyński T., „Strażnica Zachodnia” 1922–1939 – źródło do dziejów myśli zachodniej w Polsce, Zielona Góra 1997 s. 16, 138–9, 142–3, 146, 152–3; Polskie Towarzystwo Historyczne 1886–1986. Zbiór studiów i materiałów, Red. S. K. Kuczyński, Wr. 1990 s. 339–40; [Pierwszy] I Kongres Nauki Polskiej 29 VI – 2 VII 1951 w Warszawie, Red. R. Korab-Żebryk, W. 1953 s. 109, 204; Reiss A., Adam Stebelski, „Zesz. Nauk. Wojsk. Akad. Polit. im. Dzierżyńskiego w W.” 1981 nr 107 s. 145–7; Roman W. K., Centralne Archiwum Wojskowe 1918–1998, Tor. 1999; Rostocki W., Stanisław Antoni Gronikowski – archiwista Archiwum Głównego Akt Dawnych, w: Miscellanea historico-archivistica, W.–Ł. 1985 I 65 (t. poświęcony 175-leciu AGAD); Stępniak W., Misja Adama Stebelskiego: rewindykacja archiwaliów polskich z Niemiec w latach 1945–1949, W. 1989; Tomczak A., Adam Stebelski – o porządkowaniu akt, „Archeion” T. 87: 1990 s. 7–51 (fot.); tenże, Zarys dziejów archiwów polskich, Tor. 1982; W pięćdziesiątą rocznicę powstania «Zetu». Sprawozdanie ze zjazdu uczestników Ruchu Niepodległościowego Związku Młodzieży Polskiej („Młodzieży Narodowej”) 28 i 29 XI 1936 Warszawa, Red. T. Piskorski, W. 1937 s. 28, 89, 163; Waingertner P., «Naprawa» 1926–1939. Z dziejów obozu pomajowego, W. 1999; – Konarski K., Dalekie a bliskie. Wspomnienia szczęśliwego człowieka, Wr. 1965; Pamiętnik VI Powszechnego Zjazdu Historyków Polskich w Wilnie 17–20 września 1935 r., Lw. 1936 II; Uniw. Łódzki. Skład osobowy i spis wykładów, 1946–1951, Ł. 1947–51; Uniw. Warsz. Skład uniwersytetu, 1952–54, W. 1953–4; Waszkiewicz L., W łódzkim Pecie i w krakowskim Zarzewiu, w: Zarzewie 1909–1920. Wspomnienia i materiały, Oprac. A. Garlicka, W. 1973; ZET w walce o niepodległość i budowę państwa. Szkice i wspomnienia, Red. T. W. Nowacki, W. 1996 (też o Henryku Stebelskim); – „Kwart. Hist.” R. 62: 1955 nr 2, „Polacy Zagranicą” R. 5: 1934 nr 7/8, „Przełom” R. 9: 1934 nr 24/25; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne: „Archeion” T. 53: 1970 (P. Bańkowski, bibliogr., fot.), T. 91: 1993 (dot. żony S-ego, Haliny, fot.), „Archiwista” R. 5: 1969 nr 3, „Dzien. Łódz.” 1969 nr 161, „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” R. 30: 1969 nr 174, „Kwart. Hist.” R. 77: 1970 (M. H. Serejski), „Przegl. Bibliot.” R. 38: 1970 z. 4 (I. Morsztynkiewiczowa), „Roczn. Łódz.” T. 14: 1970 (M. Kołodziejczak), „Wiad. Kutnowskie” 1973 nr 27 (J. B. Nycek), „Życie Warszawy” 1968 nr 161, 164, 1990 nr 63 (dot. żony S-ego, Haliny); – AGAD: Oddz. III, akta własne, teczka akt personalnych oraz spuścizna S-ego; Arch. IH PAN: Teczka personalna S-ego; Arch. Uniw. Łódz. w Ł.: sygn. 2665, (akta personalne S-ego); Arch. Uniw. Warsz.: sygn. 175 (akta personalne S-ego); B. Jag.: rkp. 9546 III k. 187 (koresp. Władysława Semkowicza), rkp. 9573 IV k. 266, 284–5, 267–83; B. Narod.: rkp. 10.540 IV k. 5–10, rkp. 10.541 IV k. 1 (koresp. Adama Łysakowskiego); B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: rkp. 7667 (koresp. Kazimierza Lepszego), rkp. 9832 (koresp. Zbigniewa Jabłońskiego), rkp. 10593 (koresp. Karola Buczka).

Bibliogr. dot. Henryka Stebelskiego: Internet: www.welecja.pl/index.html (Weleci Warszawscy 1916–1939, wykaz nazwisk); – Łossowski P., Dyplomacja Drugiej Rzeczypospolitej, W. 1992; Skowronek J., Odzyskane zbiory archiwalne poselstwa polskiego w Meksyku (1918–1945) – charakterystyka zasobu, „Archeion” T. 95: 1995 s. 76–102; – Lechoń J., Dziennik, Londyn 1967–70 I–II; Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej 1934, 1936, 1938; – Arch. Uniw. Warsz.: sygn. 13346 (akta personalne); B. Pol. w Paryżu: sygn. 1180 k. 90–139, sygn. 1181 k. 43, sygn. 1192 k. 39–14; Instytut J. Piłsudskiego w Nowym Jorku: Arch. osobowe, sygn. I/4/B, Sz I/3–j/2 T. 108 (koresp. Stanisława Gierata); IPiM Sikorskiego: sygn. 265 (koresp. Jana Wszelakiego).

Małgorzata Osiecka